dinsdag 22 maart 2016

Er moet iets gebeuren van Maartje Wortel

Vijf van de vijf koketterieën

Er moet iets gebeuren is de nieuwe roman van Maartje Wortel en het eerste boek bij de gloednieuwe uitgeverij Das Mag. Das Mag belooft in tegenstelling tot andere grote uitgeverijen de auteurs en de boeken individueel aandacht te geven. Er moet iets gebeuren heeft blijkbaar hun aandacht dusdanig getrokken, dat ze het uitkozen als de roman dat hun op de kaart zou zetten.

Er moet iets gebeuren heeft niet alleen de aandacht getrokken van de uitgever, maar ook van talloze recensenten. Op het internet vind je recensie na recensie waarin ze Er moet iets gebeuren zwart maken. Maartje Wortels reactie? Het boeit haar niets.

Om eerlijk te zeggen heb ik eigenlijk wel genoten van de Er moet iets gebeuren. Eerst had ik niet door dat het een verhalenbundel was. Pas in het midden van het derde verhaal begon ik door te krijgen dat er iets niet helemaal klopte. Ik denk dat ik nog nooit een boek heb gelezen dat me zo in de war heeft gebracht. Na nader onderzoek op het internet begonnen de puzzelstukjes in elkaar te vallen.

De verhalen die mij het meeste aanspraken waren De schrijfster II en Tomer en Elias, beide om twee hele andere redenen.

De schrijfster II sprak me aan omdat het heel persoonlijk voelde. Ik heb het gevoel dat ik de personage ken – Mevrouw Wortel  zelf dit deel is namelijk autobiografisch. Ik kreeg het gevoel dat ze dit verhaal ook het zorgvuldigste heeft uitgewerkt. Dit verklaart ook waarom de personages ‘echter’ voelen.

Tomer en Elias sprak me om een heel andere reden aan. Mijn gevoelens waren één grote puinzooi tijdens dit verhaal: afwachting, afkeer en verbijstering volgde elkaar op tijdens het lezen. De spanning werd uitstekend opgebouwd in het verhaal, ik zat met afgunst te wachten op het punt dat de incest bekend werd gemaakt; ondertussen las ik gulzig door.

De recensies zijn lachwekkend. Arjan Peters gaf bij De Volkskrant Er moet iets gebeuren één van de vijf sterren en schreef erbij: Kinderlijke stijloefeningen vermoeien de lezer. Ook van Janet Luis voor het NRC spat het enthousiasme er niet van af. Zij eindigt haar recensie met de onderstaande quote.
“Zie bijvoorbeeld wat de schrijfster wil bereiken met haar werk: ‘Ik wil begrepen worden, maar als ik er langer over nadenk, weet ik niet zeker of dat echt is wat ik wil. Er gaat iets verloren wanneer je niet wordt begrepen, maar er gaat evenzogoed iets verloren wanneer je wél wordt begrepen. Soms weet ik niet wat ik wil. Ik hoor een stem in mijn hoofd die vraagt: wat wil je nu eigenlijk?’ Het antwoord op deze vraag laat zich wel raden: ‘Ik zal eerlijk zijn. Ik weet het niet.’ Ik ook niet.”
Dit vind ik het perfecte voorbeeld om te laten zien wat ik zo geweldig vind aan dit boek. Ik sluit me geheel aan bij deze opvatting en zo zijn er meerdere zinnen die mij zeker aan het denken zetten. Ik moet toegeven dat ik me in het begin ook stoorde aan haar schrijftaal; vooral het gebrek aan aanhalingstekens, maar na een tijdje begint het te wennen.

Al met al blijf ik Er moet iets gebeuren een bijzonder boek vinden, ondanks wat erkende recensenten er over schrijven. Natuurlijk vond ik niet elk verhaal baanbrekend, maar daar heeft Wortel aan gedacht; ze heeft er 13 voor ons uitgekozen. De unieke schrijfstijl in combinatie met de originele verhalen maken dit voor mij een zeer geslaagde verhalen bundel.



Samenvatting: niet te vinden (waarschijnlijk is het te nieuw)


Geen opmerkingen:

Een reactie posten