Vijf van de vijf
koketterieën
Er moet iets gebeuren is de nieuwe roman van Maartje Wortel en het
eerste boek bij de gloednieuwe uitgeverij Das Mag. Das Mag belooft in
tegenstelling tot andere grote uitgeverijen de auteurs en de boeken individueel
aandacht te geven. Er moet iets gebeuren
heeft blijkbaar hun aandacht dusdanig getrokken, dat ze het uitkozen als de
roman dat hun op de kaart zou zetten.
Er moet iets gebeuren heeft niet alleen de aandacht getrokken van de
uitgever, maar ook van talloze recensenten. Op het internet vind je recensie na
recensie waarin ze Er moet iets gebeuren
zwart maken. Maartje Wortels reactie? Het boeit haar niets.
Om eerlijk te
zeggen heb ik eigenlijk wel genoten van de Er
moet iets gebeuren. Eerst had ik niet door dat het een verhalenbundel was.
Pas in het midden van het derde verhaal begon ik door te krijgen dat er iets
niet helemaal klopte. Ik denk dat ik nog nooit een boek heb gelezen dat me zo
in de war heeft gebracht. Na nader onderzoek op het internet begonnen de
puzzelstukjes in elkaar te vallen.
De verhalen die
mij het meeste aanspraken waren De
schrijfster II en Tomer en Elias,
beide om twee hele andere redenen.
De schrijfster II sprak me aan omdat het heel persoonlijk voelde.
Ik heb het gevoel dat ik de personage ken – Mevrouw Wortel zelf dit deel is namelijk autobiografisch. Ik
kreeg het gevoel dat ze dit verhaal ook het zorgvuldigste heeft uitgewerkt. Dit
verklaart ook waarom de personages ‘echter’ voelen.
Tomer en Elias sprak me om een heel andere reden aan. Mijn
gevoelens waren één grote puinzooi tijdens dit verhaal: afwachting, afkeer en
verbijstering volgde elkaar op tijdens het lezen. De spanning werd uitstekend
opgebouwd in het verhaal, ik zat met afgunst te wachten op het punt dat de
incest bekend werd gemaakt; ondertussen las ik gulzig door.
De recensies zijn
lachwekkend. Arjan Peters gaf bij De Volkskrant Er moet iets gebeuren één van de vijf sterren en schreef erbij: Kinderlijke
stijloefeningen vermoeien de lezer. Ook van Janet Luis voor het NRC spat het enthousiasme
er niet van af. Zij eindigt haar recensie met de onderstaande quote.
“Zie bijvoorbeeld
wat de schrijfster wil bereiken met haar werk: ‘Ik wil begrepen worden, maar
als ik er langer over nadenk, weet ik niet zeker of dat echt is wat ik wil. Er
gaat iets verloren wanneer je niet wordt begrepen, maar er gaat evenzogoed iets
verloren wanneer je wél wordt begrepen. Soms weet ik niet wat ik wil. Ik hoor
een stem in mijn hoofd die vraagt: wat wil je nu eigenlijk?’ Het antwoord op
deze vraag laat zich wel raden: ‘Ik zal eerlijk zijn. Ik weet het niet.’ Ik ook
niet.”
Dit vind ik het
perfecte voorbeeld om te laten zien wat ik zo geweldig vind aan dit boek. Ik
sluit me geheel aan bij deze opvatting en zo zijn er meerdere zinnen die mij
zeker aan het denken zetten. Ik moet toegeven dat ik me in het begin ook
stoorde aan haar schrijftaal; vooral het gebrek aan aanhalingstekens, maar na
een tijdje begint het te wennen.
Al met al blijf
ik Er moet iets gebeuren een
bijzonder boek vinden, ondanks wat erkende recensenten er over schrijven.
Natuurlijk vond ik niet elk verhaal baanbrekend, maar daar heeft Wortel aan
gedacht; ze heeft er 13 voor ons uitgekozen. De unieke schrijfstijl in
combinatie met de originele verhalen maken dit voor mij een zeer geslaagde
verhalen bundel.
Recensie: http://www.volkskrant.nl/recensies/kinderlijke-stijloefeningen-vermoeien-de-lezer~a4195684/
Samenvatting:
niet te vinden (waarschijnlijk is het te nieuw)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten